ادبیات پژوهی

ادبیات پژوهی یا بلیغ پژوهی؟! مسئله این است!

در قدم اول به نظرم باید استاد ادیب و شخیص و البته به زعم بعضی دانش آموزان خوش صدا مخصوصن برای چرت های ریز و کودکانه رو مورد بررسی قرار بدیم.وقتی دست هاشون رو به ریش های مخلوط سیاه سفید میمالید و با آهن نگاه های ریز می گفتن: اون عقب صدا زیاده مجبور میشم دفعه ی بعد ثبت کنم ؛ و اینکه همه ی ما میدونستیم هیچ وقت این ها ثبت نخواهند شد.از بحث های یهویی کاپشن آبی همیشگی مدرسمون سر کلاس ادبیات سر آرایه ها و قرابت معنایی گرفته تا تست های ادبیات موضوعی که اکثرن هیچ وقت انجام نشد.

هر وقت اسم این استاد به زبون میاد قطعن اولین چیزی که یاد همگان توی حلی n میاد تیپ بارز و جذاب و مداوم تغییرپذیر این مرد دوست داشتنیه.مورد داشتیم چک کردن جوراب هم همیشه عوض میشده والا ما که نمیدونیم.جواب هایی که سر پاسخ های غلطی که ما میدادیم هم جذاب بود. یه لبخند ریز میزد و میگفتن:چی شد؟! ،این که غلطه و جز آن!!!! ادیب بودن این بلیغ انقدر زیاد بود که حتا ماشین بی دهن و سفیدشون هم از حفظ فردوسی میخوند و در خیابان های تهران تخت گاز میرفت.

در نهابت خاطره ای که تو ذهن من خیلی خوب مونده اون شعری بود که مورچه زرد دوره ۱ خوند :))

امیرعلی سلطانی

لایک!

دوستان لطفا برای بهتر شدن مطالب میزان خوب بودن مطالبو با لایک به ما بگین یعنی اگه خوشتون اومد حتما لایک کنین یا اگه نیومد نکنین

اینجوری شبیه پست هایی که بیشتر لایک میگیرنو بیشتر میذاریم  و بر عکس

champion

زنگ پژوهی

قراره دونه دونه زنگ های پارسالو زیر ذره بین بیاریم .

هم معلما هم خود درس .

با کلی اطلاعات جذاب و تازه و امنیتی!

هر چیم یادمون رفته بود تو نظرات بنویسین برامون...

champion + امیرعلی سلطانی

مسابقه عکس شخمی

دوستان هر کی یه عکس هز هر کی که تو اون خیلی شخمی افتاده داره تو تلگرام برای ما بفرسته بعد ما تو سایت رای میگیریم تا شخمی ترین معلوم بشه

champion

نتایج کنکور...

بزودی تو سایت سنجش با عددی رو به رو میشیم

یه عدد

عددی که به دوره ی تحصیللت مقدماتی ما نسبت میدن

عددی که همیشه میگفتن مهمه و مهمه

همون عددی که سواد ما رو با اون میسنجن

اما واقعا" این عدد سوادو نشون میده یا

یا یه هوش خوب،

یه اعصاب سالم،

یه اعتماد به نفس کامل،

یه "گور باباش" به برنامه های روزانه 12 ساعت از تابستون،

یه درس خوندن بی دغدغه، بدون نگاه کردن پی در پی به ساعت،

یه "همش که درس نیست" بعد روزایی که درس نمیخوندیم و عذاب وجدان میگرفتیم،

یه لبخند تمسخرآمیز به آزمون هایی که هر روز نتایجشو میدیم،

یه "این که کنکور نیست" بعد قلم چی و گزینه 2 و سنجش،

یه آره ی الکی به مشاوره های ناکارآمد،

یه "من میترکونم" قبل کنکور،

یه "هر چی شد همونی بود که قرار بود بشه" بعد کنکور،

...

اما حالا اینا برای ما تموم شده، حسرت خوردن غیرقابل جلوگیریه اما میشه یاد گرفت

میشه فهمید بعضی وقتا اکثر دنیا اشتباه میگه

اکثر مشاوره ها غلطه

اکثر روشا شخصیه

حس درونی ماست که درسته

برنامه ی ماست که درسته

ماییم که باید به خودمون اعتماد کنیم

بعد از این

موقع انتخاب رشته،

دانشگاه،

موقع زندگی کردن، زندگی کردن واقعی نه این سالای آخر مدرسه...

MRV