این ره که می رویم به ترکستان است؟!

راستش روش و منش حلی n و مردان حلی n انگار همان است و همان بوده که هست .بعد از گذشت این چندسال که مثل برق و باد گذشت و دیدن آدمهای گوناگون حلی n ای و غیر حلی n ای تقریبا به این نتیجه رسیده ام که دورانی چون دبیرستان دوران مهمی است برای ساخته شدن انسان برای اصلاح عادت ها و برای بهتر کردن مهارت های زندگی و برای تجربه کردن های گوناگون . 

چیزی که شاید در فضای تک بعدی و غیر خلاق حلی n هم همیشه ازش حرف میزدم و سعی میکردم دست و پا بزنیم تا کمی برای خودمان محیایش کنیم و تبدیل به ماشین های بی حس انجام تکلیف نشویم گرچه بخش خوبی از انرژی مان را هم برای مبارزه با ساختار مدرسه خرج میکردیم مبارزه ای که هیچ گاه فایده نداشت . راستش را بخواهید الان که فکرش را میکنم بهترین راه این بود که در اولین فرصت با حلی n خداحافظی میکردم . شاید برخی بگویند تو بازم حالت بد شده ؟ حلی n تموم شد و دوره یکی ها هم کم از حلی n نتیجه نگرفتن بی خیال . اما الان خیلی با شناخت بهتری این ها را می نویسم . 

فضای غیر سازنده مدرسه روز به روز بیشتر شده و در دوره های بعدی نمونه گیری هایم اینو تایید می‌کنه . البته الان نه به دنبال اصلاح بلکه تقریبا به این نتیجه رسیده ام که انتظار یه نهاد تربیتی و اجتماعی را نمی توان از حلی n داشت ‌. حلی n در بهترین تعریف شاید یک آموزشگاه کنکور بزرگ باشد که مطابق یک قرارداد به دانش آموزان خدمات کنکور ارایه می دهد گرچه در ارائه آن خدمات هم اشکال دارد اما حداقل نتایجش بد از آب درنیامده است  و برای گول زدن مادر و پدر و بچه ای که نتیجه را ببیند و مسحور شود مناسب است. 

اما چیزی که در یک مدرسه می تواند برای یک جوان ساخته شود چیزی فراتر از یه عدد رتبه ی کنکور است و چیزی به جای استرس های پوشالی که جایی مثل حلی n در تولیدش استاد است . 

شاید حلی n نمونه ی خوبی از وضعیت اسف بار نظام آموزش و پرورش ما باشد و نمونه های نقض بسیار انگشت شمار و روبه افول هستند.

مردان حلی n نه حوصله اش را دارند نه دوست دارند به چیزی به جز بهبود نتیجه کنکور دانش آموزان فکر کنند شاید هم بودجه اش را ندارند اما همه نیک می دانیم آنان آنچنان نتیجه دوست دارند که هر گونه افزایش بودجه را هم به سمت چاه ویل نتیجه هدایت میکنند . البته که در این دوره و زمانه که بسیاری از پدر و مادر ها هم تهش به همین نتیجه فکر میکنند شاید از حلی n انتظار بیشتری نتوان داشت اما دست کم میتوان به وضعیت موجود حلی n که در انتهای بازه قرار دارد تاسف خورد . 

چه قدر حیف که ....

بس است دیگر . به امید ...