نظری از جناب علامت سوال در مطلب پیشین:

سلام

اگر از حالمان پرسیده باشید
حال همه‌ی ما خوب است
ملالی نیست جز دوری تک تکتان که برایم هنوز مثل گذشته عزیزید و بی آنکه چشمتان برچشمم افتاده باشد از دور نظاره گرتانم 
که با شما حلیn آغاز شد و نفس کشید و تا ابد هوای نفسهاتان در راهروهایش خواهد ماند
بگذارید راحت تر بگویم
حلیn نه یک ساختمان است
و نه یکی از مدارس سمپاد شهر تهران
که حلیn خود شمایید
هرکجا که باشید تکه ای از آن را با خود دارید
پس
دلگیر مباشید
که روح طغیان و مطالبه گری هایتان، جنگیدن برای اهدافتان و تکاپو برای آرمان هایتان و برای بهتر شدن، همواره در کالبد حلی n از شما به ارث می ماند
و دوره های بعدی به حق باید میراث دار این روحیه شما باشند که تعریف تیزهوش و نخبه، داشتن همین روحیه هاست
کجا تیزهوشی در کادر جا می گیرد که انتظار در کادر بودن از شما داشته باشیم؟
با این همه،
گاهی مکان کوچکتر وتنگ تر از مکین آن است
و چاره ای نیست جز کمی تحمل و طاقت آوردن شما
تا مسیر تا آنجا که شود صحیح تر پیموده شود
گاهی این چنین است و چاره ای نیست
اگر دوره های بعد راه را آنطور که شما پیمودید نپیمودند و از نظرتان بد و اشتباه بود، بگذارید به پای نگاهشان به زندگی که هرکس زاویه ی دید خودش را دارد
بگذارید آنها حلیn خودشان را داشته باشند و شما حلیn خودتان را!
که جهان برای همه ی نگاه ها باز و گسترده است.
همیشه وقتی بیشتر میبینیدو بیشتر میفهمید، بیشتر هم دغدغه پیدا میکنید، بیشتر هم رنج می کشید
با اینهمه
با همه ی بدی ها وخوبی ها
لجاجت ها و امدن ها و رفتن ها
حلیn خانه ی همه ی حلیn ای هاست
حلیn نه برای اهالی میرداماد و شریعتی می ماند و نه برای آموزش و پرورش
که حلیn در قلب تک تک شما خواهد بود
در چهارگوشه ی دنیا
این را امروز شاید کمتر لمس کنید
اما بگذارید سالهای متمادی عبور کنند تا غبار ازین جمله بیشتر برداشته شود
اینروزها میگذرند مثل روزهای حلیn که گذشت
فقط ای کاش
هرکجای دنیا که بودید
در هر مجموعه ای که نفس کشدید
این روحیه تان را از دست ندهید
که بودنتان را ممکن میکند
و 
بی آن ،نبض زندگی برایتان ساکت می شود
و بعد از آن اسیر این زندگی خاکی خواهید شد.
من نیز در هرجای این دنیا، چه امروز و چه فردا
دل در گرو بودن هایتان دارم
و بی شک 
دلتنگ میشوم برای تک تکتان!

بدرود

عجیب جالب برایم آنکه این وبلاگ خاک گرفته را وقتی بعد از هفته ها باز کردم نظری در آن دیدم که سر ذوق آوردم.

راستش جناب علامت سوال اینکه این وبلاگ را مشاهده کردید در زمانی که حتی ادمین های آن دیگر زیاد به آن سری نمی زنند موجب 

امتنان ماست. اما نمیدانم شاید الان وقت این حرف ها نباشد به رسم مته به خشخاش گذاشتن های این وبلاگ میخواهم بگویم فرمودین سال

 بعدی ها راه دیگری را در پیش گرفته اند . میخواهم بگویم از نظر این بنده حقیر این اتفاق تا حدودی دست آنها نبوده نیست شاید راه دیگری در مقابل آنها وجود ندارد که این راه را در پیش گرفته اند ؟! دوره یک هم اگر کمی سر و گوشش میجنبید از این هم ببینید که در اویل ورود به خصوص سال اول منش دیگری یا حداقل با جلوه های متفاوتی در مدرسه روبه رو شدند اگر چه اینها ادامه نیافت اما شاید در کنه وجودمان فرو رفت حداقل در بعضی .. 

بگذریم .. 

از اینکه نظر گذاشتید متشکر . ای کاش فضای ای بود که دوره اولی ها هم در مدرسه خود سهیم باشند . گرچه وعده هایی از سوی مدیر محترم همواره ترسیم میشد اما .... بگذریم شاید ما هم دیگر باید فراموش کنیم مدرسه ای به نام حلی n داشته ایم چه برسد به اینکه بخواهیم در پیشبرد آن سهیم باشیم..

وای ببخشید بازهم انتقادی شد این وبلاگ اینگونه است هر چه بنویسی به انتقاد می کشد !

خلاصه آنکه در شب سرد زمستانی و درگیر خواندن امتحان ها حداقل مرا که راقم این سطور هستم برای لحظاتی به آن دوران بردید ممنونم.

 بی اقرار اشک در چشمانم حلقه زد .

نظر محبتتان را از صمیم قلب می فشارم:))

چقدردر وبلاگ نوشتن در این دوران وحشتناک شبکه های اجتماعی چون تلگرام و اینستاگرام لذت بخش است !

به امید دیدار

شبانگاه ۲۲ دی ماه ۱۳۹۶

تهران- در همین نزدیکی ها