مشاور؟!

به نام یگانه یزدان پاک

یک راست بروم سر اصل مطلب! تا به حال با این که «مقام مشاور در مدرسه بنا بر چه ضرورتی به وجود آمد؟» مواجه شدید؟؟؟ منظورم این است که چه شد که آدم ها به فکر موجودی به غیر از معلم و دانش آموز و لزوم حضور این موجود در فرایند آموزش و پروش افتادند؟ پاسخ را من نیز نمی دانم، لکن شاید مهم ترین نکته درباره حضور مشاور تاثیری است که این شخص سوم در امر تحصیل بر شخص شخیص دانش آموز دارد. با توجه به این که آدمیزاد در دوران نوجوانی به تعبیری «گند دماغ»، «لجباز و یک دنده»، «خود رای» و متاسفانه «بسیار نفهم» است و در اکثر مواقع نه از روی عقل «ناقص» و «در حال شکل گیری» اش، بلکه از روی احساسات «موضعی» اش تصمیم می گیرد که فلان کند یا نکند! لذا این امر قریب به یقین در تعارض کاملی با شخص دوم فرایند تحصیل یعنی «معلم» که خوب هاشان با تجربه فلذا مسن، و بد هاشان بی تجربه فلذا نادان اند. بنابراین می بینیم که حداقل فایده مشاور ایجاد یک فاصله معین بین دو شخص و ایجاد ارتباط بهتر بین آن دو است. حال اگر مشاور (در صورت حضور فرض با تجربگی) نیز بخواهد فاصله اش را حفظ کند با دانش آموز آن وقت از تاثیر کلام وی در نوجوان لجباز و... کاسته شده و مشاور کَمثل هیچ می شود برای دانش آموز و نباید انتظار پیروی از این مشاور را از دانش آموز داشت. نتیجه بگیرم: مشاور باید از فاصله «معلم-دانش آموزی» بکاهد و نه در مقام معلم بلکه در جایگاه یک «دوست باتجربه» ظاهر شود. زود قضاوت نکنید اما. نگفتم و نمی گویم که حضرت آقای عباچی (دام ظله) دوری جو است از دانش آموز. لیکن دیده ام و دیده شده است که ساربان کاروان ما گاهی و فقط گاهی بسی سعی دارد در حفظ این فاصله. همچنان تاکید دارم گاهی. خلاصه کنم: این فواصل می کاهد از تاثیر اعتماد بچه ها به ایشان، لذا می کاهد از تاثیر گفتار و پیشنهاد های ایشان. وسلام!!!

«کیارش شهباز»!!!