2 رباعی از استاد علی شیوا

ای آن که به نیکی است تو را آوازه

لطف تو به ما بی حد و بی اندازه

فریاد ما را میشنوی اما حیف

یک گوش تو در گوش دگر دروازه

..........

چندی است که نیستی مگر گم شده ای

یا باز پی اذیت مردم شده ای

یک بار گزیدی دل ما را بس نیست

آدم بشو نیستی تو کژ دم شده ای